Η ιστορία μου (2). Γονείς-γιατροί... Αχ...

(η συνέχεια...)

Δυστυχώς, οφείλω να πω πως, μετά την ανακάλυψη του "βιολογικού μου φύλου", η κατάσταση παρεκτράπηκε. Εγώ δεν αντιλαμβανόμουν τα πράγματα τόσο πολύ τραγικά (άλλωστε, μάθαινα σιγά σιγά όλες τις αλήθειες από τη μάνα μου που της τις έλεγε η ενδοκρινολόγος μας), αλλά οι γονείς μου πανικοβλήθηκαν. Και με παρέσυραν, δυστυχώς στον πανικό τους.

1) Δε θα μπορούσα να κάνω παιδιά
2) Δεν θα είχα περίοδο, που συνεπάγεται ότι μου έλειπαν ορμόνες και θα έπρεπε να παίρνω χάπια ορμοικής αντικατάστασης εφόρου ζωής και να ελέγχω συνεχώς την οστική μου μάζα, τις ορμόνες μου και χίλια δυο άλλα (μιας και παραμονεύουν παρενέργειες από τη συστηματική χρήση "αντισυλληπτικών")
3) Θα έπρεπε να αφαιρέσω τα εσωτερικά γεννητικά μου όργανα, τα οποία ήταν μικτά, δε χρησίμευαν στην περαιτέρω ανάπτυξη του γυναικείου μου φύλου, αλλά αντίθετα θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε "καρκίνο".

ΟΚ, δε λέω πως δεν τους έπεσαν πολλά. Αλλά με είχαν αφήσει στην απέξω γιατροί και γονείς και αποφάσιζαν εκείνοι ουσιαστικά για κάτι πολύ δικό μου - είναι αυτό που λέμε "ο ενδιαφερόμενος τα μαθαίνει τελευταίος!- ενώ ήμουν πια 15 χρονών και αρκετά ώριμη για την ηλικία μου ώστε να ενημερώνομαι άμεσα και τουλάχιστον να συναποφασίζω και να διαπραγματεύομαι για την αντιμετώπιση όλων αυτών των θεμάτων που στην τελική αφορούσαν εμένα και τη ζωή μου.

Το μεγάλο λάθος των γονιών μου:
-στον πανικό τους έκαναν ό,τι τους έλεγαν οι γιατροί χωρίς να προβληματιστούν αν οι γιατροί απέναντί τους είναι σωστοί άνθρωποι και ενημερωμένοι για ένα τόσο εξεδικευμένο θέμα
-δεν ζήτησαν οι ίδιοι ψυχολογική υποστήριξη (γιατί, πιστέψτε με, τη χρειαζόντουσαν περισσότερο από μένα εκείνη τη στιγμή), ούτε για τον εαυτό τους  ούτε για μένα
-αφού διαπίστωσαν ότι πέσαμε σε μαλάκες και άσχετους δεν το έψαξαν να με πάνε εξωτερικό, αλλά συνέχισαν να ζητάνε βοήθεια και επίλυση του προβλήματος από αυτούς τους μαλάκες! Παρότι τους την είπαν, με άφησαν στα χέρια τους!

Αποτέλεσμα; Ο βαθύς ψυχολογικός και σωματικός (θα εξηγήσω) τραυματισμός. Γιατί για μένα η ψυχολογική επιβάρυσνη δεν προέκυψε ουσιαστικά από το "πρόβλημα", αλλά από αυτό πυο υπέστην μετά: ότι αποφάσιζαν άλλοι για μένα, ότι δεν ενδιαφέρθηκε κανείς για τοπώς νιώθω ή το τι σκέφτομαι, ότι αντιμετωπίστηκα από άσχετους και απάνθρωπους γιατρούς κι ότι οι γονείς μου δεν είχαν ξεπεράσει το δικό τους σοκ κι αντί να με υποστηρίζουν αυτοί, τους ντάντευα εγώ. ΈΛΕΟΣ!

Αν κάποιος γονιός ποτέ διαβάσει αυτό το μπλογκ, τον ικετεύω:
-μην κρύβετε την αλήθεια από το παιδί σας!
-συζητήστε με το παιδί σας! 
-ζητήστε ψυχολογική υποστήριξη για εσάς και το παιδί σας!
-μην παίρνετε αποφάσεις εν βρασμώ ψυχής
-απευθυνθείτε σε ειδικούς, και αν δεν βρείτε στην Ελλάδα, απευθυνθείτε στο εξωτερικό! (όποιος θέλει, μπορώ να του παράσχω πληροφορίες για γιατρούς και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα)
-εμπιστευθείτε το ένστικτό σας, ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΕΣ, είναι απλοί άνθρωποι που επέλεξαν να σπουδάσουν ιατρική αντί για κάτι άλλο. Δεν είναι Θεοί, ούτε είναι παντογνώστες!

Θα συνεχιστεί...